FlaQuM (www.flaqum.org) het kwaliteitsconsortium rond Flanders Quality Model dat gecoördineerd wordt door teamLIGBKU Leuven telt vanaf heden 23 zorgorganisaties.
Samen met deze 23 toppers werken we in co-creatie aan het toekomstig kwaliteitsbeleid. Stap voor stap, op een wetenschappelijk verantwoorde en onderbouwde wijze, ontwikkelen, implementeren en evalueren we modellen, tools en technieken.
Meer info op de FlaQuM website of via deze 23 partners. Welkom aan de vier nieuwe partners en dank voor het blijvende vertrouwen aan de 19 koploperziekenhuizen.
Het persagentschap BELGA publiceerde op donderdag 19 januari: 23 ziekenhuizen bundelen krachten voor duurzaam Vlaams kwaliteitsbeleid
23 Vlaamse ziekenhuizen hebben de krachten gebundeld om te werken aan een duurzaam kwaliteitsbeleid. Het Flanders Quality Model, kortweg FlaQuM, is ontstaan vanuit het idee om het kwaliteitsbeleid van ziekenhuizen te verbeteren en meer duurzaam te maken. De Vlaamse zorginspectie stelt sowieso eisen aan de instellingen om voldoende kwalitatieve zorg aan te bieden, maar ziekenhuizen wouden vanuit hun eigen ervaring en wetenschappelijk onderzoek een stap verder gaan. Onder begeleiding van de KU Leuven, dat een nieuw kwaliteitsmanagementsysteem op poten heeft gezet, en dankzij steun van Zorgnet-Icuro is FlaQuM opgebouwd. Intussen hebben al meer dan 16.000 personen deelgenomen aan een bevraging over het huidige kwaliteitsbeleid en de kwaliteitsvisie. Vandaaruit werd binnen elke instelling verder nagedacht om het eigen kwaliteitssysteem te verbeteren. Er gaat zo bijvoorbeeld aandacht naar wat effectief leiderschap is, hoe empathisch, waardig en respectvol om kan gegaan worden met patiënten of waar de basiszorg uit dient te bestaan. Ook technische zaken, zoals medicatiebeleid, worden onder de loep genomen. Een implementatiemodel helpt ziekenhuizen met het kwaliteitsbeleid ook effectief in te voeren in hun organisatie. “De meerwaarde van het systeem is dat het wetenschappelijk onderbouwd is”, vertelt Kris Vanhaecht, een van de twee academisch verantwoordelijken van het consortium. “Het is gebaseerd op gegrond onderzoek, dat intussen gepubliceerd is in tal van wetenschappelijke tijdschriften. Ook het feit dat FlaQuM vanuit de zorgsector zelf is opgezet, vergroot de legitimiteit van het consortium.”
Daarnaast verscheen deze week een bijdrage in Artsenkrant waarbij Kristiaan Deckers zijn visie op FlaQuM toelichtte. “FlaQuM staat dichter bij de ziekenhuizen”. Zie onder. Dank aan Geert Verrijken van AK voor de immer correcte samenwerking, alsook aan Sigrid Somers voor de coaching.
FlaQuM is dus op een jaar tijd uitgegroeid tot een sterk kwaliteitsnetwerk. Niet enkel sterk omwille van het aantal deelnemers, maar vooral sterk omwille van de sterke inhoud en de degelijke onderbouw. Dit alles wordt mogelijk gemaakt door de leden van de FlaQuM Coördinatoren Intervisie (FCI) en de leden van de Werkgroep FlaQuM Directies, maar vooral door de dagelijkse steun en kritische ingesteldheid van het LIGB-FlaQuM ondersteuningsteam olv Charlotte Van der Auwera en met medewerking van Dirk De Ridder, Fien Claessens, Deborah Seys, Zita Leenaerts, Astrid Van Wilder, Eva Castro en vele anderen.
(English text-version of the speech can be found here)
Op 6 juli kreeg ik de eer van Prof. Paul Herijgers, decaan Faculteit Geneeskunde KU Leuven, om de commencement speech te geven tijdens de proclamatie van onze Master in de Geneeskunde 2022. Ik sprak de 1600 aanwezigen toe over “basiswaarden voor goede zorg” en gebruikte mijn eigen recente ervaring als patiënt om dit eerder abstracte begrip wat meer kleur te geven. Ik spreek over waardigheid & respect, holisme, partnership en vriendelijkheid, maar ook over buikpijn, Pethidine, hoogmoed, de post-covid generatie, mango’s en de mooie jonge verpleegkundige … De speech kan u hier herbekijken.
Dank aan Astrid Van Wilder voor de video editing, topwerk as usual !
The English text-version of the speech (thanks for translation to Deepl) can be found here:
An overview of our experience at the IHIBMJ International Forum on Quality In Healthcare, Gothenburg, Sweden can be found in the article I wrote on my LinkedIn profile. Thanks to Peter Lachman & Paul Batalden for this great collaboration on our Multidimensional Quality Model and your mentorship.
Meer dan 10 jaar geledenwerd onze onderzoekslijn rond Second Victim opgestart binnen de faculteit Geneeskunde van de KU Leuven. De aanleiding was een examenavond op een hete dag in juni. Het waren twee artsen die me tijdens hun mondelinge examen, en die vlak na elkaar aan de beurt kwamen, vertelden over een ernstig incident dat ze meegemaakt hadden en welke blijvende impact het op hen had. Ik heb die nacht niet goed geslapen … en nam de volgende dag contact op met mijn collega’s van Institute for Healthcare Improvement te Boston … toen ging de bal aan het rollen en brachten we het Second Victim gedachtengoed op de agenda in België.
In 2011 ging Deborah Seys, als masterproefstudente, nu gedoctoreerd en isDr. Seys nog steeds als postdoctoraal onderzoeker verbonden aan het LIGB, met dit onderwerp aan de slag. Ze verzamelde de eerste data rond Peer Support systemen en schreef twee literatuur reviews. Uit je masterproef drie internationale publicaties halen … je moet het maar doen. Eentje over het concept Second Victim, eentje over ondersteuningsmechanismenen een manuscript over Peer Support in Vlaamse algemene en psychiatrische ziekenhuizen. Ze werden allen gepubliceerd in internationale tijdschriften en worden vandaag de dag nog vaak geciteerd. Nu in 2022 dienen de literatuurreviews als opstart voor het uitwerken van een nieuwe internationale definitie rond “Second Victim” voor het European Research Network on Second and Third Victim (ERNST-COST).
Na deze eerste verkennende onderzoeksfase ging Dr. Eva Van Gerven in haar doctoraatsonderzoek dieper in op het thema. Verschillende studies werden uitgevoerd waarbij kwantitatieve en kwalitatieve onderzoeksmethoden gebruikt werden. Opleidingen werden uitgewerkt en Second Victim kreeg een plek in het FOD Patient Safety contract voor de Belgische ziekenhuizen. Eva publiceerde haar onderzoek in o.a. Medical Care en de BMJ Open. Op basis van haar doctoraat werd nadien in Nederland de impact en duurtijd van reacties op Second Victims verder onderzocht en gepubliceerd in BMJ Open, in Journal of Nursing Managementen in European Journal of Public Health. Tijdens de COVID pandemie lag haar onderzoek aan de grondslag van de Power To Care bevragingen binnen De Zorgsamen en Sciensano.
In de voorbij jaren gaven we tal van lezingen op basis van deze onderzoeken en bleef het thema aandacht krijgen, zoals recent nog bij de deelpopulatie van Anesthesiologen, zoals gepubliceerd door Kristof Nijs in IJQHC.
Hoewel je zou denken dat het thema momenteel goed gekend is, alsook stilaan van de congresagenda zou verdwijnen, is het omgekeerde waar. Er blijft toch een taboesfeer hangen rondom dit thema. Op zaterdag 12 maart 2022 organiseerde de Orde der Artsen – Vlaams Brabant daarom een online symposium over “Artsen zijn (net als) mensen, ook in crisistijden”. Tijdens dit symposium, onder leiding van Prof. An Sermon en Dr. An Haekens, lichtte ik de verschillen en overeenkomsten toe tussen de impact van een patiëntveiligheidsincident (Second Victim) en de impact van de COVID19-pandemie op de arts. Hiervoor kon ik beroep doen op de gegevens uit het onderzoek van De Zorgsamen dat gepubliceerd werd in IJQHCalsook de publicatie die binnenkort verschijnt in Journal of Patient Safety.
De huidige aandacht vanuit de medische wereld voor dit thema is niet toevallig. Gezien we steeds meer open communiceren met patiënten en naasten, worden artsen en andere zorgverleners ook steeds meer open over de impact die deze onbedoelde schade heeft op hen. Recent publiceerden het LIGB-KULeuven en het Vlaams Patiëntenplatform nog een Raamwerk voor Open Communicatie na een Patiëntveiligheidsincident. Dit raamwerk werd opgesteld in samenwerking met Zorgnet Icuro, de Orde der Artsen, Assuralia, NVKVV, de Vlaamse vereninging voor ombudsdiensten en de Vlaamse Vereniging voor Hoofdartsen. Wat stilaan gekend wordt in de sector onder de noemer “Open Disclosure” zal de volgende jaren steeds meer aandacht krijgen.
Deze Open Disclosure zorgt dat artsen, maar ook andere zorgverleners en zelfs dierenartsen, het taboe dat nog steeds heerst over Second Victim, stap voor stap achter zich laten. Persoonlijk denk ik dat, indien er één positief punt uit de COVID pandemie moet behouden blijven, dat het de openheid is om als zorgprofessionals te durven praten over de druk die er op hen heerst en wat deze druk met ons als mens doet. Dat was dan ook de reden waarom Arts In Nood op 29 maart 2022 een avondsymposium organiseerde rond Second Victim. Arts in Noodstelt zich tot doel om samen met andere betrokken organisaties en de overheid een preventiekader te creëren om zoveel mogelijk te voorkomen dat artsen met ernstige psychosociale problemen te kampen krijgen en om tijdig eventuele problemen te kunnen detecteren en aan te pakken. Tijdens het avondsymposium, dat ik wegens een Covid besmetting vanuit quarantaine mocht volgen, ging ik online in gesprek met Dr. Michel Bafort, voorzitter van Arts in Nood en met Dr. Bart Van Daele, psychiater maar voor mij een oude bekende. Met Bart werkte ik aan het begin van mijn loopbaan op Gasthuisberg samen, hij was er de CEO, ik was er toen stafmedewerker Operationeel Beleid. Nu zoveel jaren later, mochten we in gesprek gaan over de impact van patiëntveiligheidsincidenten op artsen en wat de rol daarbij is van psychologische veiligheid.
Op zaterdag 20 november 2021, op 82 jarige leeftijd overleed Jan Peers. Gekend als Professor Peers, de vader van Gasthuisberg, die jarenlang talrijke belangrijke posities bekleedde in de gezondheidszorg. Ik leerde hem kennen als dé professor die binnen kwam in het auditorium en waardoor het muisstil werd. Hij maakte indruk nog voor hij iets verteld had … en vertellen dat kon hij.
Jaren later werd ik door Jan aangesproken in Oud-Turnhout, op de nieuwjaarsreceptie van het Wit-Gele Kruis Vlaanderen, ik herinner me het nog alsof het gisteren was. Jan zei me “Wij gaan hier straks samen iets eten want ik moet je spreken. Je zou voor mij in de komende weken eens een paar dingen moeten doen en uitzoeken .” Waarop ik antwoordde “Ja maar professor … ik ben niet ingeschreven voor het diner en zal dat ook even met mijn bazen moeten bespreken of dat lukt.” “Niet mee inzitten, je zet je naast mij aan tafel en betreffende uw bazen, ik heb het hun al gezegd en het is oké.” … en zo gebeurde het ook …
De jaren die erop volgden had ik het genoegen om vaak met Jan op te trekken. Het was een privilege. Samen zetten we Zorgnet Brussel, nu Huis voor Gezondheid, op de kaart. Ik mocht mee naar kabinetten, mocht dossiers voor hem voorbereiden. Jan zorgde ervoor dat we de European Pathway Association konden opstarten. Hij zette als eerste zijn handtekening, wij volgden. We haalden dankzij Jan onze belangrijke grants rond zorgpaden binnen, waardoor meerdere high-potentials konden doctoreren. Vandaag de dag zijn er nog steeds doctoraten en internationale projecten gaande die hierop verder bouwen. Hij introduceerde mij en vele collega’s op het juiste moment bij de juiste persoon. Dat was één van zijn talrijke talenten.
Een ander talent was je doen nadenken … dat ging altijd op dezelfde wijze, meestal eerst via telefoon “Dag Kris, ‘t is Jan hier, stoor ik? Ge moet eens nadenken over …” En als Jan zei “Ge moet eens nadenken”, dan bedoelde hij: Zoek eens een paar dingen op, kom dan naar mij thuis, en we bespreken dat samen. Als ik dan in het begin vroeg “En tegen wanneer heb je dat nodig Jan?” … was het antwoord “Awel ik ben daar nu mee bezig, maar het is niet dringend hoor.” De dag nadien dronken we dan koffie, geserveerd door zijn lieve echtgenote, de immer charmante Mia, aan de ronde of vierkante tafel bij hem in de woonkamer met zicht op de tuin of in de keuken, of soms ook in zijn ronde kantoor, maar dat gebeurde niet zo vaak … en altijd kreeg ik nog wel wat uitleg over de historiek van de gezondheidszorg of vertelde hij me iets over één of ander kunstwerk uit zijn eigen collectie. Ik verliet huize Peers altijd met veel positieve energie … met een zoen van Mia en dan toch nog tien minuten buiten napraten, met zicht op Herent tot in Mechelen. Dan kwam er altijd nog wel een anekdote over de kleinkinderen, over Koen zijn voetbal of had Kristine gebeld uit New York en was Mia onderweg naar ergens iets voor de kleinkinderen. Dan vroeg hij hoe het ging met Skrallan haar praktijk en moest ik de groeten doen aan Manon en Toon. Zijn ogen straalden!
Later werd Jan ziek, het ging steeds moeilijker, Jan was snel moe maar de fierheid bleef én het geheugen was er zeker nog. Ik bleef aan Jan de dingen vertellen waar ik mee bezig was, ik stelde hem de vragen die ik kreeg van mijn assistenten … en hij stelde dan vragen terug en reflecteerde of meestal vertelde hij een verhaal over hoe hij soortgelijke uitdaging ooit was aangegaan … en dit altijd op een wijze zoals enkel een topmentor dat kan. Hij was fier over wat hij bereikt had, fier op zijn medewerkers, van de grootste prof tot zijn warme relatie met de bewaker, hij was niet rancuneus over wat er gebeurd was, vertellen deed hij met respect voor de mening van de betrokkenen, altijd waren er weer nieuwe opportuniteiten in zicht, altijd weer mooie uitdagingen … “Denk maar eens na over …”.
Zo was ik begin 2018 bezig met mijn Mangomoment boek en op donderdag 8 februari in de late namiddag, had ik hier een gesprek over met Jan. Ik weet het nog exact, want ik vroeg Jan of ik ons gesprek mocht opnemen en heb dat geluidsfragment gelukkig heel goed bewaard. Ik heb er vandaag nog eens naar geluisterd … Op basis van dat gesprek schreef ik de Mangomoment reflectie “Blijft het deeg rijzen?”. Samen met Jan sleutelde ik de weken nadien aan de punten en komma’s, het moest niet gewoon goed zijn, het moest écht goed zijn, want “Dit is hoe ik echt denk over de zorg“, zei Jan.
Ik bewaar mooie, zeer mooie herinneringen aan Jan. De Covid pandemie zorgde er mee voor dat we elkaar de afgelopen tijd niet meer gezien hebben, maar Jan was nog wel vaak in mijn gedachten, zeker op de momenten dat ik weer een moeilijke vraag van iemand kreeg of een dilemma had en niet goed wist welke keuze ik zou maken … of telkens als ik naar “Stukken van mensen” keek … dan dacht ik “Wat zou Jan nu denken?” … dat gaan we gewoon blijven doen … nog weken, nog maanden, nog jaren … Dank Jan, het was een privilege !
Jan Peers, emeritus buitengewoon hoogleraar gezondheidszorgmanagement, KU Leuven, en jarenlang adviseur van verschillende ministers van Sociale zaken en Volksgezondheid.
Mangomomenten kunnen zeker ontstaan. Maar ze vereisen een bevorderende context. Gezondheid is ook het resultaat van heel veel factoren, van een complex systeem, dat daardoor niet eenvoudig is om te wijzigen. Eeuwenlang was zorg beperkt tot het verzorgen van de zieke en zwakke medemens. Dat kwam door de toenmalige beperktheid van de medische wetenschap. Er was niet veel technische kennis, maar wel veel caritas, veel zorg. Na de wereldoorlogen was gezondheidszorg een eerdere technische wereld, met de introductie van nieuwe middelen en technieken. In de afgelopen decennia werden onze topmedewerkers ook vooral geselecteerd op hun technische en innovatieve vaardigheden. Vandaag de dag wordt terug steeds meer aandacht gevraagd voor de combinatie tussen de wetenschappelijke en technische vaardigheden én het zorgaspect.
Gezien de effecten van zowel sociale als economische factoren op de algemene gezondheid, blijft het een uitdaging om dit alles als één globaal systeem te benaderen. Keuzes maken door wie dan ook binnen een organisatie, het beleid of de politiek is cruciaal, zeker op topniveau. Binnen de gezondheidszorg betekent het dat deze keuzes ervoor moeten zorgen dat alle mensen de kans moeten blijven krijgen om hun job zo professioneel mogelijk uit te voeren. Daarnaast moet er gewaakt worden dat, door onderlinge samenwerking tussen zorgprofessionals alsook tussen organisaties, de kennis en bekwaamheden optimaal ingezet worden om de gezondheid van de brede bevolking maximaal te bevorderen.
We moeten er zorg voor dragen dat we blijvende aandacht hebben voor zowel de harde als de zachte kant van de zorg. Met de extra aandacht voor Mangomomenten mag trouwens ook geen ommezwaai komen naar te veel aandacht voor de zachte kant, waardoor er minder aandacht of energie is voor uitstekende techniek of innovatie. Deze twee aspecten dienen in een gezond evenwicht gehouden te worden. Het komt erop neer dat mensen in hun professionele activiteit voldoening blijven vinden door op de beste manier vanuit hun specifieke rol een nuttige bijdrage te leveren.
Maar optimale afstemming en samenwerking vraagt respect voor elkaar, vanuit alle beroepsgroepen alsook tussen de werkvloer en het bestuur. Ik vrees niet dat dit respect zal verminderen maar het deeg moet correct gekneed worden en mooi rijzen. En deeg laten rijzen dat gebeurt niet door het zomaar te blijven kneden, maar door enerzijds de juiste ingrediënten bij elkaar te voegen en dan het correct te bewerken. Dit moet gebeuren in de juiste omgeving alsook dient het deeg de tijd te krijgen om te rusten. Dit geldt ook zo bij organisatieontwikkeling. Er is ook nog nooit een mooi gebak ontstaan door meel gewoon naast melk, boter of gist te leggen, daar moet mee gewerkt worden in een goede omgeving. Nietsdoen met kwalitatieve ingrediënten geeft maar één resultaat, het zorgt er enkel voor dat die ingrediënten ieder op zich minder waard worden.
Een organisatie, in de gezondheidszorg of daarbuiten, zal pas goede kwaliteit blijven leveren als het haar bevlogen medewerkers kan houden. Het grootste effect van het Mangomoment is misschien wel dat het de medewerkers de energie geeft om het deeg te blijven kneden en te vormen tot wat de klant besteld heeft. Als je deze kleine positieve Mangomomenten niet meer meemaakt, dan rijst het deeg niet, of nog erger, gebeurt er misschien iets waardoor het deeg na een tijdje terug inzakt. Dat zie je ook in de zorg, men maakt bijvoorbeeld een fout, of er is een onbedoeld patiëntveiligheidsincident, net dan is het belangrijk dat de organisatie en maatschappij de mensen blijft ondersteunen en het team bij elkaar kan houden. Als dat de leidinggevenden lukt in moeilijke tijden, dan krijg je personeel dat de psychologische veiligheid heeft om net dat ietsje meer voor de patiënt te willen doen, maar ook in het voordeel de patiënt op een positieve manier buiten de lijntjes durft te kleuren. Het gaat niet alleen om willen maar ook om durven en daarvoor is wederzijds vertrouwen nodig in goede en zeker in slechte tijden.
Wil en durf zijn niet alleen nodig voor de verdere uitbouw en groei van de gezondheidszorg, maar zijn noodzakelijk in elke organisatie, in elke samenleving en in elk gezin. Mangomomenten kunnen helpen om de context te creëren zodat we deze complexe uitdaging blijven aangaan.
As nowadays, the COVID numbers are rising and we are at the start of the 4th wave, I hereby want to remind my Dutch speaking colleagues about the Zorgsamen Webinars and website. In these webinars you find lots of information on resilience and self care.
Recently I gave a lecture at the NVKVV conference in Ostend on this topic. I link the impact on the healthcare workforce with our multidimensional quality model and present the main findings of our Barometer study. Thanks to NVKVV, I can share the recording of this lecture (in Dutch).
COVID-19 is having a destructive impact on health-care workers’ mental well-being Kris Vanhaecht, Deborah Seys, Luk Bruyneel, Bianca Cox, Gorik Kaesemans, Margot Cloet, Kris Van Den Broeck, Olivia Cools, Andy De Witte, Koen Lowet, Johan Hellings, Johan Bilsen, Gilbert Lemmens, Stephan Claes International Journal for Quality in Health Care, Volume 33, Issue 1, 2021, 158, https://doi.org/10.1093/intqhc/mzaa158 Published: 03 December 2020
Tijdens de voorbije maanden had ik de eer en het genoegen om samen met 2 goede vrienden te mogen werken aan een nieuw multidimensionaal kwaliteitsmodel. Wekenlang op vrijdagmiddag organiseerdeProf. Paul Batalden een TEAMS-meeting waaraan naast mezelf ook Dr. Peter Lachman deelnam. Paul is emeritus professor aan Dartmouth University in de US en senior fellow en mentor van vele fellows aan het Institute for Healthcare Improvement te Boston, waar ook ik hem leerde kennen als een inspirerend mentor en docent. Peter Lachman is pediater, was jarenlang de kwaliteitsman in Great Ormond Street Hospital te London, het bekende kinderziekenhuis, en fungeerde de afgelopen jaren als CEO van de International Society for Quality in Healthcare (ISQUA) waar ik ook voor optreed als expert.
Het is dit jaar 20 jaar geleden datCrossing The Quality Chasm gepubliceerd werd door het Institute of Medicine (IOM). Een “landmark report” noemt men zulk manuscript. In dit boek beschrijft men voor het eerst de 6 dimensies van kwaliteit: safe, effective, efficient, timely, equity en patient-centered. Paul, Peter en ik dachten dat het na 20 jaar misschien wel tijd was voor een kritische reflectie op dit model.
Het resultaat van ons werk is te lezen inF1000 Research, een open access platform en het staat jou daar vrij om ons manuscript van de nodige commentaar, suggesties of bemberkingen te voorzien. Refereren naar het model doe je als volgt: Lachman P, Batalden P and Vanhaecht K. A multidimensional quality model: an opportunity for patients, their kin, healthcare providers and professionals to coproduce health. F1000Research 2021, 9:1140 (https://doi.org/10.12688/f1000research.26368.2).
Het “Lachman-Model”, zoals we het nu noemen, zullen we ook een belangrijke plaats geven in het nieuwe Vlaamse Kwaliteitsmodel voor algemene ziekenhuizen. Hierover verneemt u weldra meer. via LIGB-KULeuven en Zorgnet Icuro.
Enkele weken geleden mocht ik het model voorstellen op het Kwaliteit Leeft / Kwaliteit Blijft congres te Antwerpen. Indien interesse kan je de onderstaande video bekijken: “Vanhaecht, K (2021). Een Multidimensionaal Kwaliteitsmodel. Kwaliteit Blijft en Leeft 20 21”, VICO3, 29 april 2021, initiatief van GZA -ZNA, met de steun van Zorgnet-Icuro en gerealiseerd door acerio”.
Vanhaecht, K (2021). Een Multidimensionaal Kwaliteitsmodel. Kwaliteit Blijft en Leeft 20 21”, VICO3, 29 april 2021, initiatief van GZA -ZNA, met de steun van Zorgnet-Icuro en gerealiseerd door acerio.
In September I had the pleasure to be interviewed by Dr. Mia Wessels, a junior doctor, good “Mangomoment” friend, and founder of Metanoia Health, a platform on Humanizing Healthcare. It was a great to talk to Mia about my work and hour shared views on the challenges we see for both healthcare and healthcare workers.
The interview is now published as a PODCAST. Listen HERE on Spotify. Sorry for my English speaking friends but it is in Dutch.
Op 12 augustus verscheen interview in KNACK MAGAZINEover mentale gezondheid van zorgverleners tijdens COVID19.
De journalist, Michel Vandersmissen, die het onderwerp goed kende, belde me met de vraag of ik op de hoogte was van “Agressie van bezoekers tegen zorgverleners”. Dit was me niet gekend maar kan me er wel iets bij inbeelden én uiteraard is dat nooit aanvaardbaar maar zeker niet in deze tijden.
De zorg voor de zorgverlener blijft me zorgen baren en ik kijk niet uit naar de komende maanden waar extra werkdruk kan ontstaan als mensen zich niet houden aan de veiligheidsmaatregelen. Zeker de druk op huisartsen vind ik verontrustend. Indien een echte tweede, of derde coronapiek eraan komt, in combinatie met de “gewone griep” dan weet ik niet welk effect dit gaat hebben. Ook het aantal opnames in ziekenhuizen wordt onderschat. Momenteel (mid aug 2020) zijn dat er zo’n 25-30 per dag. Lijkt niet veel maar dat is verdomd wel een hele afdeling (gelukkig niet per ziekenhuis), maar toch mag je deze aantallen niet onderschatten.
Dus oproep:
hou je afstand,
draag je mondNEUSmasker,
durf elkaar aanspreken als iemand het “vergeten” is,
tracht te genieten van je bubbel,
hou goed contact met elkaar en
lieve collega’s “SELFCARE IS NOT SELFISH” !
Meer informatie over dit onderwerp verscheen in de voorbije maanden uitgebreid in de pers. Hier een overzicht dat Deborah Seys voor me maakte:
De Zorgsamen Barometer in de media
Datum
Media
Titel
Link
12/08
Knack Magazine
Agressie van bezoekers tegen zorgverleners “Het is de druppel te veel”
‘Mentale nazorg voor zorgverlener is bittere noodzaak’
De continue mentale druk op artsen, verpleegkundigen, schoonmakers en andere zorgwerkers is vergelijkbaar met de impact van een calamiteit. Zonder adequate psychische ondersteuning is er op lange termijn groot risico op klachten als burn-out en PTSS. ‘Mentale nazorg is niet nice-to-have, maar bittere noodzaak’, zegt professor Kris Vanhaecht, expert second victim. ‘Klinisch leiderschap is ook durven praten over emoties.’
Kris Vanhaecht 